مجموعهٔ اپیزودیک «ماجراهای آقای سین»
نوشتهٔ نسیم خراشادی‌زاده
با صدای بهناز بستان‌دوست
هر سال وقتی باد روزهای پایان شهریور، پاییز را در گوش آقای سین زمزمه می‌کند او بی اختیار به یاد روزی می‌افتد که پسرکی کنار او روی نیکمت کهنه نشست، سلام کرد، مشت کوچکش را باز کرد و یک پاک‌کن آبی فیلی شکل را به آقای سین نشان داد و گفت: اگر من تا زنگ آخر دوست پیدا کنم، این پاک‌کن را به او می‌دهم، هر روز به او سلام می کنم، با او بازی می کنم، به او کمک می‌کنم و همهٔ رازهایم را به او می‌گویم
.
.
.
مجموعهٔ اپیزودیک «ماجراهای آقای سین»
نوشتهٔ نسیم خراشادی‌زاده
با صدای بهناز بستان‌دوست
آقای سین هر سال تقویم کوچکی می‌خرد تا خودش را به دیدن فرداها عادت بدهد اما هر بار در این تمرین خودخواسته شکست می خورد. اقای سین نمی‌داند دیگران چگونه به نقشه‌ها و برنامه هایشان عادت می‌کنند یا چطور می‌توانند آینده را پیش‌بینی کنند، دست فردا را بخوانند و با آن پا به پا بشوند.
شنبه روز اول تمام هفته‌های عمر است. شنبه‌هایی که هیچکس دوستشان ندارد.
.
.
.
مجموعهٔ اپیزودیک «ماجراهای آقای سین»
نوشتهٔ نسیم خراشادی‌زاده
با صدای بهناز بستان‌دوست
وقتی برق رفت، آقای سین در آسانسور بین طبقات هشت و نه ساختمان محل کارش گیر افتاد. آقای سین زنگ اضطراری را نزد. نفسش نگرفت و نترسید. آقای سین خود را بین دو عدد، دو طبقه، همکف و بام تصور کرد. مانند لختهٔ خونی که در رگ حیات، راه را بر آمد و شد خون می‌بندد. آقای سین خود را سکتهٔ خفیفی نامید که راه را بسته. تصور کرد که چطور یک ساختمان بلند می‌تواند، ایستاده بمیرد. آقای سین حامل خبر بدی بود.
.
.
.
مجموعهٔ اپیزودیک «ماجراهای آقای سین»
نوشتهٔ نسیم خراشادی‌زاده
با صدای بهناز بستان‌دوست
آقای سین معتاد شده است. او مدتهاست به کاناپهٔ راحت خانه‌اش و تلویزیون خاموش وابسته شده. آقای سین شبها رو به روی صفحهٔ خاموش تلویزیون می‌نشیند و در آینهٔ سیاه خاک‌گرفته، در ضرباهنگ خستهٔ تیک تاک ساعت، به پرترهٔ عبوس خود خیره می‌شود. پلک می‌زند و فیلم صامت دلخواه رنگ و رو رفته‌اش را تماشا می‌کند. آقای سین، داستان فیلم صامت را، هر پیچ و خمش را، هر تعقیب و گریز معصومانه‌اش را مانند غزلی شیرین به خاطر سپرده..
.
.
مجموعهٔ اپیزودیک «ماجراهای آقای سین»
نوشتهٔ نسیم خراشادی‌زاده
با صدای بهناز بستان‌دوست
آقای سین دوست دارد زیر سایهٔ درختی بایستد و به تیتر روزنامه‌های صبح روی پیشخان دکهٔ روزنامه‌فروشی نگاه کند. تیترها با حروف درشت و سیاه گویای همه چیز اند. او نمی‌خواهد به روزنامه‌ها دست بزند. نمی‌خواهد کاغذهای زرد و کاهی‌شان را ورق بزند و مانند دیگران دنبال چیزی بگردد که دیگر وجود ندارد. خبر خوب، خبر دل‌خوش‌کنک، خبری از آینده. آقای سین می‌داند
.
.
.
